Po tym, jak weszły w życie przepisy mające przeciwdziałać marnowaniu żywności, inspektorzy WIOŚ-u ruszyli w teren. Sprawdzają, kto i ile żywności marnuje.

Marnowanie żywności to niestety ogromne obciążenie dla środowiska, m.in. w zakresie emisji CO2. Aby zapobiegać marnowaniu żywności konieczna jest edukacja i kampanie społeczne na temat racjonalnego planowania zakupów, zasad właściwego przechowywania żywności i zmiany nawyków, rozsądnego stosowania opakowań oraz wprowadzenie kolejnych uregulowań prawnych.

Marnowanie żywności stanowi obecnie poważny i wielopłaszczyznowy problem. Żywność marnujemy w gospodarstwach domowych, w handlu – sprzedawcy żywności, w gastronomii, czy w przetwórstwie i produkcji rolnej.

czytaj także: Chleb na śmietniku

„We wrześniu 2019 r. weszły w życie przepisy mające przeciwdziałać marnowaniu żywności – ustawa z dnia 19 lipca 2019 r. o przeciwdziałaniu marnowaniu żywności. Wprowadzone regulacje dotyczą głownie placówek handlowych o powierzchni większej niż 250 m2 oraz organizacji pożytku publicznego.” – przypominają inspektorzy Wojewódzkiego Inspektoratu Ochrony Środowiska we Wrocławiu, którzy przeprowadzają kontrole w zakresie przestrzegania przepisów ustawy o przeciwdziałaniu marnowaniu żywności.

Jak wskazują, z pozyskanych w trakcie kontroli danych wynika, że poszczególne sklepy wyrzucają (marnują) od kilkunastu do kilkudziesięciu ton żywności rocznie.

czytaj także: Warzywa i owoce gniją na polu

Za zmarnowaną żywność sprzedawcy muszą wnosić opłaty na rachunki organizacji pozarządowych, z którymi sprzedawca żywności zawarł umowę. W przypadku nieposiadania umowy sprzedawcy wnoszą opłaty do Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej. Niestety, jak na razie kary są mniejsze niż symboliczne i raczej nie odstraszają dużych sklepów, czy producentów.

Zgodnie z art. 11. ust. l ustawy o przeciwdziałaniu marnowaniu żywności kto wbrew obowiązkowi określonemu w art. 5 ust. 7, nie wnosi na rachunek bankowy organizacji pozarządowej, z którą zawarł umowę, o której mowa w art. 3 ust. 1, opłaty, wnosi ją w niepełnej wysokości albo nie wnosi jej w terminie, podlega karze pieniężnej w wysokości od 500 zł do 10 000 zł.